اَصلان : (تركي) (= اسلان) شير، شير بيشه.

اَفشار : (تركي) 1- معاون و شريك؛ 2- (در موسيقي ايراني) گوشه‌اي در دستگاه شور (آوازِ افشاري)؛ 3- (اَعلام) 1) ایل بزرگی از غُزها، که همراه سلجوقیان به ایران آمدند و بعدها طایفه‌هاي مختلف آن در خراسان، آذربایجان (مراغه و ارومیه)، خمسه، خوزستان، فارس و یزد پراکنده شدند؛ 2) سلسله‌ي پادشاهی ایران [1148-1210 قمری]، که به وسیله‌ي نادرشاه افشار تأسیس شد.

اُكتاي : (تركي) 1- (اَعلام) نام پسر چنگيز؛ 2- (در تركمني) نامدار، مشهور، بزرگ زاده، بزرگ منش.

اِلشن : (تركي) شادي ايل، حاكم، رهبر، حكمران يك منطقه.

اليار : (تركي ـ فارسي) يار و ياور ايل، دوست و رفيق ايل، يار شهر و ولايت، ياور خويشان.

ايلشَن : (تركي) (= الشن)، ( اِلشن.

ايلقار : (تركي) عهد و پيمان.

ايلمان : (ترکی) سمبل ایل.

ايلياد : (تركي ـ فارسي) 1- ياد ايل، به ياد ايل؛ 2- (در يوناني) منظومه‌ي منسوب به هومر در شرح جنگ تروا، معروفترين حماسه‌ي دنياي قديم و از شاهكارهاي ادبيات جهان [قریب به 9 قرن پیش از میلاد].

ايليار : (تركي ـ فارسي) دوست و رفيق ايل، يار و ياور ايل، كسي كه همدم و مونس ايل و طايفه است.